Зямля беларуская
Зямля беларуская. Верхнядзвiнская адысея
Зямля беларуская. Бешанковічы
Зямля беларуская. Вiцебск. На скрыжаваннi часоў
Калі па-над любімаю Дзвіной Неспяшлівыя воблакі праходзяць, Ты не спяшай, падумай i пастой: То не аблокі, а плывуць стагоддзі Высока, як далёкія вякі, І нізка, як нядаўнія трывогі, А ты стаіш на беразе paкi Ля тысячагадовае дарогі. У лета 974 вялiкая княгiня Вольга, жонка Iгара сына Рурыка, перамогшы яцьвягаў i печанегаў, вярталася з паходу по Заходней Дзьвiне. На адным з яе стромкiх берагоу княжыцкiе дружыны вырашылi спынiцца на адпачынак. Вольгу так упадабала гэтае месца, што засталася тут аж на два гады. Загадала закласцi замак драуляны, i назваля яго ад ракi Вiцьбы Двiцебскам. Так пачынаецца вiцебскi гарадскi летапiс, спiсаны Сцяпанам Аверкам з хронiкi Мiхаiла Панцырнага 1760 года. З тых часоў шмат вады пранеслi чорныя хвалi Дзвiны, а прыгожая легенда вабiць, прытягвае, надхняе.
Зямля беларуская. Святло мiёрскiх зор
Зямля беларуская. Паўночны гарадок
Гарадоччына, самая поунач Беларусi. Суровая хараство бясконцых лясных гушчароў i халодная бездань частукiх язёраў стагоддзямi перапляталiся тут са сцiплым норавам месцiчау. iх невыразнай прыгажосцю, неспешным спосабам жыцця i тонкiм народным гумарам. Часам здаецца, аутар Тараса на парнасе пiсаў сваю паэму што называецца з натуры. I нават сёння на гарадоччыне захавалася тое, про что так трапна расказаў Веранiцын 150 гадоў таму.